Land van leven
In indigo, de zesde en voorlaatste laag van het systeem, staat samenwerken met gelijkgestemden centraal. Een kans om engagement op een duurzame manier te verankeren. Kruisbestuiving!
In deze rare tijden van huis- en huidarrest doet het eigenlijk wel deugd om terug te blikken op het indigo groepsmoment van een goede maand geleden. De dag werd ingezet met het lied 'Society' van Eddie Vedder:
"Society, have mercy on me.
I hope you're not angry if I disagree.
Society, you're crazy indeed.
I hope you're not lonely without me."
"Denken dat je niet verbonden bent, is een waanzinnige illusie."
Een treffend citaat van Joke, niet in het minste nu onze meest voorkomende vorm van verbinden - elkaar aanraken - weinig of niet aan de orde is. Anderhalvemeteren voor je leven. Mooi om te zien hoe creatief we als mensen zijn om elkaar toch nog te vinden: virtueel, via brieven, tijdens intieme telefoongesprekken, ...
Samenwerken, dat doen we nu massaal op grote schaal. Allemaal in ons kot blijven om de onzichtbare dreiging - hét virus - letterlijk op afstand te houden, om de curve af te vlakken. We applaudiseren voor het engagement van iedereen die op zijn of haar manier zorg draagt. Of dat nu verpleegkundigen en spoedartsen, postbodes, kassiers of vuilnismannen, (alleenstaande) multitaskende ouders of gedreven vrijwilligers zijn. De dankbaarheid stroomt voelbaar.
Wat bezielt mij?
Terug naar de indigo dag. Er viel een vraag die me tijdens het opschrijven grappig genoeg dwong tot een schrijffout die er eigenlijk geen is. "Wat bezielt mij om dit leven zó te lijden?", schreef ik totaal onbewust. Oh, dat moest leiden zijn! Of toch niet? Misschien is nadenken over beide wel de moeite waard. Ik liet het even bezinken en kwam uiteindelijk op: mijn vuur voor invraagstellen en openheid, én mijn rusteloosheid. IJ of EI, ze wisselen elkaar af, denk ik dan.
Na die denkoefening kregen we de uitnodiging een team met iemand te vormen voor de rest van de dag, om te verbinden vanuit gemeenschappelijke waarden, om op tegenstellingen te botsen, om in elkaars spiegels te kijken. Nog voor Joke haar zin kon afmaken, hadden Kathleen (K) en ik (L) elkaar al gevonden in een blik. 'Jij, ik, ja?' Een glimlach bezegelde de samenwerking. Samen nestelden we ons in een kleine ruimte apart om dieper in 'openheid' te duiken, een duidelijke gedeelde waarde.
Openheid is...
We schreven onze associaties rond het begrip openheid op een blad. Waar zit de overlap en waar zit de eventuele tegenstrijd in onze invulling ervan?
- Eerlijkheid (L/K)
- Niet-weten omarmen (L)
- Dialoog (L/K)
- Keuzevrijheid (L/K)
- Duidelijkheid ("Dit is het en daar wil ik (n)iets mee doen" - K)
- Jezelf klaar maken voor verandering (K)
- Speelruimte om alles in vraag te stellen (L)
- ...
Joke kwam even porren, om te zien of we al diep genoeg aan het graven waren. De opdracht: stellingen op tafel leggen vanuit de gemeenschappelijke waarde en kijken waar we het oneens zijn.
"Begrenzing geeft veiligheid", zei Kathleen.
"Niet als daar geen keuzevrijheid in zit", reageerde ik.
Om maar een voorbeeld te geven van hoe onenigheid tot mooie, verbindende conversaties én waardevolle inzichten kan leiden. In dit geval over 'randje roekeloos zijn'.
Hokjeslozen
Na de potluck met de groep mochten we in duo's nog een beetje dieper graven. "Stel dat je twee weken samen in lockdown zou zitten, waar zouden jullie mogelijk kunnen botsen en wat zegt dat over jezelf?" Een spelletje triggers en spiegels, dus. Boeiend!
Het leukste van de indigodag moest eigenlijk nog komen: een limietloze 'alles kan, alles mag, alles is mogelijk' brainstorm over een project waar we vanuit gedeelde waarden ons engagement vrij in zouden kunnen laten stromen. We stuiterden de trap enthousiast op, terug in ons kot.
LAND VAN LEVEN
De naam van onze grotemensenspeeltuin voor zelfontplooiing, waar 'moet just niks' boven de deur hangt, respect en openheid de basiswaarden zijn en kruisbestuiving ongestoord kan bloeien. Limietloos, zonder omheiningen, zoals de opdracht zelf, dus. Een hub voor creativiteit en empowerment waar de gevestigde hokjes lekker doorbroken mogen worden. De slagzin: "Loop maar tegen de muur, 't is ne mousse."
Leute gegarandeerd!
Verwondering
De zevende en laatste laag, daar zitten we nu middenin. Violet staat in teken van dienstbaarheid, medeleven, bescheidenheid, ecologie, toekomstige generaties en sociale gerechtigheid. Qua timing kan dat dus wel tellen, al moet ik bekennen dat een deel van het huiswerkt bemoeilijkt wordt door corona. Niet zo evident om nu minsten één uur per week planloos je voeten - en dus ook je impulsen - te volgen. Gelukkig kan je ook op minimum anderhalve meter nog altijd oog hebben voor verwondering.
"Maak van verwondering je nummer 1 werkwoord. Spreek hiervoor al je zintuigen aan. Tracht je twijfels en afleidingen nét lang genoeg uit te schakelen. Zie de toevalligheden die voor jou bijzonder zijn en schrijf ze op."
Doe je mee?
Tot schrijfs!
Lynn