Durf te spelen met je gouden randjes

Wie me leest, weet dat ik deelneem aan de Zielencarwash, een jaartraject van With Live, gericht op zelfinzicht. Vorige maand stond in teken van groen, de laag waar transformatie kiemt.

De thema's die in groen leven:

° Wanneer voel ik me vrij?

° Wie of wat daagt me uit? ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

° Welke verantwoordelijkheden draag ik? En wat is eigenlijk niet van mij?

° Leergierig- en nieuwsgierigheid, waar lokken jullie me heen?

° Strong, independent womaaaan, of toch een poging tot 🙃 Wat betekent 'onafhankelijkheid' voor mij (als chronisch pijnpatiënt)?

° En tot slot: Hoe zit het met mijn vermogen om water bij de wijn te gieten, me op een gezonde manier aan te passen aan anderen, erbij te horen, gezien te worden, lief te (mogen) hebben?

De groene dag begon met een citaat:

"Niemand kan je ooit van streek brengen", zei de meester. "Dat doe je helemaal zelf vanuit wat je gelooft."

In vraag durven stellen wat jij gelooft, is een vaardigheid die bij de meeste mensen sterk ingeperkt werd en wordt door verhalen die zich vanuit de kindertijd vormen. Hoe bevraag je overtuigingen die gaandeweg en niet altijd even bewust of zonder keuzevrijheid gegroeid zijn? Wat je verhaal ook is, de kans is bijzonder groot dat je toch op een aantal universele twijfels en angsten botst. Ken jij iemand die zich oprecht op alle vlakken goed genoeg voelt? Die niet gewoon (een voorzichtig beetje) tevreden is, maar voluit dolgelukkig met zichzelf?

De tweede quote die binnenkwam: 

"Je nood aan groei zal groter zijn dan de nood van je pijn."

Klets, boem, patat. Qua omdenker kan dat wel tellen. De eerste reflex bij pijn is verdoven, jezelf letterlijk minder doen voelen. Doe dat lang genoeg en je gaat als vanzelf ook steeds minder verlangen. Waarom zou je proberen te groeien als je als 'uitgebloeid' bestempeld wordt? Als je jezelf stilaan bij die veroordeling wil neerleggen?

Ik kies resoluut voor goesting en zingeving, voor mijn averechtse kronkels!

Joke daagde ons uit om te benoemen welke angsten ons triggeren om te hervallen in oude (rode, oranje, gele*) patronen. Ik schreef mijn beperkende gedachten neer in vraagvorm:

° Ben ik too much of niet ... genoeg?

° Als oordelen mij raken, kan ik dan blijven staan in mijn 'waarheden'? Maak ik me kleiner? Schiet ik in de verantwoording?

° Is kiezen voor 'IK' automatisch ook verliezen van connectie met anderen? Maakt het van mij een egoïst?

Vervolgens mochten we gaan onderzoeken welke verlangens onder de bangheid borrelen?

° Ik wil schuld en schaamte van me afschudden om matelozer in mijn schoenen te staan, om de gouden randjes op te zoeken.

° Ik wil vrijuit mezelf zijn mét voldoende veerkracht bij zurigheid en onbegrip.

° Ik wil mijn doelen en verlangens achterna zonder me een 'mindere' partner, moeder, vriendin, dochter, ondernemer, burger, ... te voelen.

En dat allemaal met respect voor wie ik liefheb en voor de omgeving waarin ik leef.

ZIN IN

Na de middagpauze lagen er nieuwe opdrachten op tafel. Mijn oog viel meteen op een blad waarop enkel de woorden 'zin in' stonden. Jup, die trokken me aan. Op de achterzijde stond volgende schrijfoefening:

"Wat kan je allemaal doen zonder je beperkende overtuigingen? Schrijf of vertel een verhaal over jouw bevrijd leven, maak het concreet."

Ik bladerde even door de nota's van de ochtend en begon te schrijven:

Moet ik me schamen of schuldig voelen voor verlangens die afwijken van 'de norm'? Want ik voel hoe delen van mezelf onderdrukken me ziek(er) maakt. Hoe ik me onnodig ga verkleinen om te passen in de hokjes van een labelwereld. 'NIET ... GENOEG', zo wil ik me eigenlijk nooit meer voelen. Of 'VEEL TE ...' Ook overbodig of TOO MUCH zijn overtuigingen die ik me liever niet meer te vaak laat aanpraten.

Wat is eigenlijk het ergste wat kan gebeuren wanneer ik verantwoordelijkheid probeer te nemen voor mijn leven, en voor de doelen en dromen onderweg? De kans op falen bestaat, en dat is oké. Ik knotste al wel vaker met mijn hoofd tegen muren, en nog nooit ben ik compleet uit elkaar gespat. De barsten in mijn systeem hebben zelfs hun charme. Collateral beauty, zou Nick Cave zeggen. En als we dan toch bij heerlijke muziekmannen zijn beland, kan er nog een stukje songtekst van de Leonard bij.

There's a crack in everything, that is how the lights gets in.

Ik wil mogen baden in de zee van lichtpuntjes die langs mijn scheuren komen piepen. Ik wil de weerkaatsing waarnemen van dit licht op de gouden randjes die vrijwel alles omgeven. Ik wil spelen met deze grenzen, ontdekken, experimenteren. En - ja, ja - op tijd en stond evalueren en evolueren. Niet omdat het een verplichting zou zijn in onze optimalisatie- en prestatiezieke maatschappij, maar omdat ik verdorie zélf goesting heb om te groeien.

MOET

JUST

NIKS

Laat mij maar

ALLES

MOGEN

Mét respect en liefde voor wie en wat me omgeeft. Een heel belangrijke voorwaarde.

'Maak het concreet', luidde de opdracht.

Dan kom ik uit bij mijn boekproject 'Zinvol Ziek?'.

Hierin stel ik niet alleen mezelf kwetsbaar op, ik stel ook mijn én de collectieve overtuigingen over 'ziek' en 'zinvol' openlijk in vraag. Een spiegel op ons mens- en maatschappijbeeld, als dat is wat je bereid bent te zien. Want hoe we omgaan met 'mankemensen' is deels - al weet niemand echt hoe groot dat aandeel is - een symptoom van de ziektes en beperkingen die in het grotere geheel woekeren: controledwang en normaliseerwoede. Blindheid voor wat onderhuids leeft.

Mijn nieuwsgierigheid is op het randje van oncontroleerbaar. Waar gaat dit project me nog overal naartoe lokken?

Ondertussen vertoef ik in de blauwe laag, met als centraal thema zelfrealisatie. (Loopt dat even mooi parallel met mijn manuscript.)

Tot schrijfs!

Lynn

Oh ja, ook nog dit:

* Lees hier de rode, oranje en gele blog.

Bericht gepubliceerd op
26/01/2020 - 15:15

Gepubliceerd in:
Leesvoer

Terug naar het overzicht

De Averechtse

Lynn@averechtse.be

0474.36.17.59

BE0650967592


                       
×