[Zielencarwash] Over schuld en gevoel

Na rood, stond de voorbije maand in teken van oranje, de laag waarin je uitgenodigd wordt om je eigen positie binnen relaties en vriendschappen te gaan onderzoeken.

In oranje draait alles rond de ‘lijm’ die ons sociaal weefsel samenhoudt. Naast liefde, zorgzaamheid en respect behoren ook verwachtingen, aanpassingsdrang en schuldgevoelens tot de ingrediënten van deze kleefstof. De kunst zit erin de juiste verhoudingen te vinden en – wanneer dat niet lukt – de schoonheid te durven zien in je misbaksels.

Voor mij was het al snel duidelijk dat ik in oranje niet om de schuldvraag heen ging kunnen dansen. Als er iets is waar ik heel erg goed in ben, dan is het wel in mij schuldig voelen. Voor van alles en nog wat: mijn vermoeidheid, mijn zieke lijf, nee moeten zeggen, het niet invullen van verwachtingen, plotse emoties, vergetelheid, imperfectie, miscommunicatie, … Die natuurlijke aanleg (?) maakt mij bovendien ontzettend vatbaar voor mensen die liever niet aan introspectie doen en hun aandeel schuld dan maar consequent afvuren op anderen, door te vingerwijzen en met kritiek te spuwen. De sprong naar pleasen of naar me nóg schuldiger voelen voor het niet-pleasen, is zo natuurlijk snel gemaakt. En laat dat nu precies een patroon zijn dat ik wil doorbreken.

Begrijp me niet verkeerd, het is niet mijn intentie om nooit nog aan iemand anders wensen, noden of verwachtingen tegemoet te komen, alleen mag het niet (te veel) ten koste gaan van mijn eigen waarheden. Mezelf aanpassen op een gezonde manier, dat is een talent dat ik wil kweken. En het voelt alvast alsof ik op de goeie weg ben. De voorbije jaren werden mijn relaties (inclusief vriendschappen, want die voelen voor mij gelijkwaardig aan bloedbanden) al een pak zuiverder. Precies omdat ze steeds meer ‘ongefilterd’ mogen zijn. Weg met de maskers en de schone schijn.

Uiteraard beleef ik niet alleen schuld, ik geef ze soms ook aan anderen – al dan niet bewust. Dit schrijfsels is dan ook geen veroordeling van onze oh zo menselijke neiging om af en toe impulsief de schuld in andermans schoenen te schuiven of onze defensieve zelf tegen te komen op het moment dat iemand ons op het matje roept. Ook hier is het een zoeken naar zachtheid, voor onszelf en voor anderen.

Op de Facebook-groep voor Zielencarwashers deelde Joke een tekst over schuld die me intens wist te raken. De woorden inspireerden me tot het schrijven van een vrije vertaling, die ik hier ook heel graag met je deel:

Schoonheid in schuld

Wanneer je nee zegt,
wanneer je grenzen stelt,
mag schuld er gewoon zijn.

Laat haar toe,
en zeg ondanks het wringende gevoel toch nee.
Trek je grens, spreek jouw waarheid.

Schuld is zo slecht nog niet.
Kijk bewuster naar haar met nieuwsgierigheid.
Koester dat deeltje van jou
Geef haar ruimte.
Haal adem in het ongemak.
Laat haar zich slecht voelen.
Voor eventjes.

En spreek ondanks alles jouw waarheid, zeg nee, trek je grens.

Zeg je ook soms ja om te ontkomen aan verdriet en schuld?

Je negeert je eigen grenzen om pijn uit de weg te gaan.
Een pijn die jouw draagkracht niet zal overstijgen.
Schuld komt op als een golf, ebt weg, wordt - soms - weer onstuimiger en stroomt uiteindelijk uit je systeem.

In dit alles blijf je trouw aan jezelf. Integer, op jouw pad.

Schuld is zoet gezelschap.
Schuld is een kwetsbaar kind, zoekend naar je zachtheid.
Schuld is een bondgenoot onderweg.

Schuld zal je niet overmeesteren wanneer je bereid bent haar te voelen.

Tijd om de sprong naar geel te maken, de laag van de eigenwaarde.

Wat mij uniek maakt?

Dat lees je volgende keer.

Tot schrijfs

Lynn

Bericht gepubliceerd op
15/11/2019 - 17:22

Gepubliceerd in:
Leesvoer

Terug naar het overzicht

De Averechtse

Lynn@averechtse.be

0474.36.17.59

BE0650967592


                       
×