Recent werd ik bij Dette van Golven Maken ondergedompeld in 'Voice Dialogue'.
Ik probeer de methode even in eigen woorden te omschrijven:
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Je gaat in dialoog met verschillende stemmen in jezelf rond een - op dat moment - aanwezig thema. Eén per één geef je de verschillende 'zelven' die gehoord willen worden een plaats in de ruimte. Een plek die past bij de energie van die 'subpersoon'. Je zakt ook echt in de emotie en gaat van daaruit in gesprek met de begeleider over het gekozen vraagstuk. De verschillende 'ikken' krijgen de vrijheid om dingen te benoemen die vaak verdrongen worden of verstopt achter je zo vertrouwde copingmechanismen.
Mijn startpunt werd bang zijn van en boos zijn op begrenzingen, van buitenaf én van binnenuit. Klinkt misschien nog een beetje vaag, maar ik neem je graag mee in de beleving. Een thema dat bij mij misschien al wel mijn hele leven speelt, is gezonde grenzen stellen. En daarmee bedoel ik niet alleen in contact met anderen, maar zeker ook binnen mijn eigen systeem. Ik leef met spondyloartritis, een grillige en vaak onvoorspelbare vorm van reuma. Hierdoor knal ik - nog steeds - met regelmaat tegen mijn eigen grensmuren, die sommige dagen zodanig benauwend voelen, dat ik amper naar adem lijk te kunnen happen. Aan het begin van de sessie Voice Dialogue zat de vraag 'Hoeveel zelfinzicht moet ik zo nog krijgen vooraleer ik kan stoppen met dat botsen?' hoog. Daarmee gingen we dan ook aan de slag.
1. De Averechtse
Dingen inzien kan ik best goed eigenlijk, de grootste weerstand zit op al die inzichten ook effectief integreren in mijn essentie. Je neerleggen bij het feit dat sommige grenzen nu eenmaal getrokken moeten worden. Brrrrrr. Niet gek dat de eerste subpersoon die haar stem liet horen dan ook het dichtste aansluit bij wie ik in de kern ben: De Averechtse. Geen dwarsligger die de boel wil saboteren of een rebel die zomaar tegen schenen schopt, wel iemand die gewoon voluit zichzelf wil mogen zijn, ondanks alle beperkende en begrenzende stemmen. Omdenken is dan ook haar grootste talent. Niet zielig in een hoekje zitten, maar met een hoek af manieren vinden om zinvol te zijn en zingeving uit het leven te halen. Haar belangrijkste 'wapen': openheid.
Ik koos dan ook de meest open plek in de ruimte en ging op de grond zitten, kwestie van ook niet letterlijk begrensd te worden door een zetel of een stoel. Het vraagt wat inleving om als een van je zelven vanuit de ik-persoon over jezelf te praten, maar eens je goed in de energie van je subpersoon bent gezakt, voelt het eigenlijk helemaal niet zo gek. Het is bevrijdend om vanuit een bewust gekozen perspectief alles te zeggen wat (dringend) eens gedeeld moet worden. En het ziet er helemaal anders uit dan ergens tegen jezelf te staan praten (haha). Uiteraard speelt de begeleider een bepalende rol. De rust en ruimte die Dette creëert en de helderheid waarmee ze communiceert, vormen een belangrijke basis voor geslaagde stemdialogen. Ze had weinig moeite om De Averechtse uit haar kot te lokken en haar vurig en met fonkelogen en kriebels in de buik te laten vertellen over wat ze betekent voor Lynn. Uit het gesprek bleek dat ze eigenlijk al ontzettend lang deel is van mij, een drijvende kracht om mezelf zo onbegrensd mogelijk te zijn én te laten zien. Plots werd ze overvallen door verdriet. Het besef dat sommige grenzen noodzakelijk zijn om bijvoorbeeld de mensen die er toe doen te kunnen blijven koesteren, was een pijnlijke vinger op de wonde.
2. De verdrietige
Ik ging terug in het midden zitten, de neutrale startpositie waarin ik gewoon helemaal Lynn ben. We reflecteerden even over de woorden van De Averechtse en bouwden verder op wat daar gezegd werd door in dialoog te gaan met De Verdrietige. Als vanzelf werd ik naar een hoekje in de zetel gezogen. Ik zat amper neer en de tranen kwamen al boven. Heel krachtig eigenlijk om zo schaamteloos kwetsbaar te mogen zijn. Voor deze subpersoon was het ook meteen helder: het doet pijn wanneer je niet kan ontsnappen aan aanpassingsdrang. Anderen tegen beter weten in pleasen. In het gareeltje lopen van een - vaak - absurd beleid. Plooien onder het gewicht van andermans oordelen. Toch weer eens botsen op de limieten van een ziek lichaam en je daardoor noodgedwongen moeten aanpassen om al je rollen - moeder, partner, vriendin, ondernemer, (schoon)dochter, patiënt, ... - te blijven opnemen. Angst om jezelf daarin te verliezen, schuldgevoel omdat je niet onbegrensd kan zijn, verdriet omdat je toch nog altijd niet bevrijd bent van 'niet goed genoeg'. En boosheid, heel veel borrelende boosheid. De Verdrietige vertelde hoe ze zichzelf eigenlijk ook constant begrensd voelt, alsof ze er zelden of nooit mag zijn. Ze zou het helemaal niet erg vinden moest Lynn vaker een 'zielig' zetelhoekje opzoeken om de tranen te laten rollen. En naar de buitenwereld toe wou ze mij vooral aanmoedigen om wat vaker mijn boze kant te laten zien, zonder schuld of schaamte.
3. De Boze
Terug naar de startpositie, niet lang, want De Boze stond paraat om haar stoel heel erg dicht naast die van mij te schuiven en een hartig woordje te praten. Het duurde maar enkele seconden voor mijn lichaam in een grote kramp zat. Het borrelde al bij De Verdrietige, maar nu was er geen verdringen meer aan. De Boze wil haar ruimte mogen innemen, liefst ook eender wanneer en overal waar ze betekenisvol kan zijn. Ze benoemde dan ook vlakaf dat het grappig is hoe bang Lynn is van begrenzingen, terwijl ze net zelf zoveel grenzen oplegt aan boosheid. De Boze voelt zich al lang weggeduwd, al vanaf het moment dat hele kleine Lynn besloten had dat boosheid slecht en gevaarlijk is, dat ze zonder uitzondering anderen pijn doet, dat ze onmogelijk neutraal en gezond gedoseerd kan zijn. Hierdoor is ze blijvend op zoek naar kleine scheurtjes in de grensmuren om uit haar voegen te kunnen barsten. De Boze wil niets liever dan mij doen beseffen dat haar opkroppen mij ziek(er) maakt, onnodige ballast op een zenuwstelsel dat al zo onder druk staat. Ze spant daarvoor met plezier samen met De Verdrietige, want die twee zijn als communicerende vaten. En ze wou me vooral geruststellen dat ze een bewuste boze is die wéét dat het voorbeeld dat ze vroeger kreeg er geen is om te volgen. Ze wil de kans krijgen om een alarmbel te zijn, een signaal dat er in het geheel van alle zelven iemand is die dringend gezien en gehoord wil worden.
Jawadde, confronterend, maar intens leerrijk.
Om af te ronden, werd ik uitgenodigd om achter Dette te komen staan en alle gevoerde dialogen nog eens vanop een afstand te doorvoelen. De notities die ze tijdens de sessie gemaakt had op haar ReMarkable (Merci voor de tip!) vormden de leidraad om alles nog even als een kortfilm af te spelen. In mijn mailbox kreeg ik nog handvaten om de opgedane inzichten te verankeren, zoals bijvoorbeeld de afbeelding in deze blog. Een schemaatje van het verloop van de Voice Dialogue.
Wie zoekende is naar meer zelfinzicht: dit is een aanrader!